Rechtbank Rotterdam 21 september 2016, ECLI:NL:RBROT:2016:7437
Op 3 maart 2015 gaan een 9-jarige Turkse jongen en zijn vader naar Sanitas Huisartsen voor een besnijdenis van de jongen. Huisarts Y voert de besnijdenis bij de jongen uit. De ouders van de jongen zijn gescheiden en de moeder is het niet eens met de ingreep.
De moeder stelt de huisartsenpraktijk aansprakelijk voor de geleden en nog te lijden schade van haar zoon en voor de door haar geleden en nog te lijden (verplaatste) schade.
Het geschil
De moeder stelt dat Sanitas Huisartsen en huisarts Y een onrechtmatige daad hebben gepleegd. Sanitas Huisartsen en huisarts Y hadden op grond van artikel 7:465 lid 1 Burgerlijk Wetboek om toestemming van beide ouders moeten vragen voordat ze de besnijdenis zouden uitvoeren.
Volgens de moeder is een besnijdenis een ingrijpende, niet-noodzakelijke en onomkeerbare ingreep. Ze is daarom van mening dat de besnijdenis uitgesteld had moeten worden totdat haar zoon meerderjarig zou zijn en daar zelf over zou kunnen beslissen. De zoon neemt het zijn ouders kwalijk dat door de beslissing van zijn ouders (vader) zijn lichaam blijvend is aangetast.
De moeder vraagt de rechtbank om te verklaren voor recht dat Sanitas Huisartsen c.s. aansprakelijk is voor de materiële en immateriële schade van de zoon en moeder als gevolg van de besnijdenis en dat Sanitas deze schade moet vergoeden.
Verweer Sanitas Huisartsen
Sanitas Huisartsen verweert zich met een beroep op de KNMG-wegwijzer. Deze wegwijzer stelt dat als een van de gezagdragende ouders op het spreekuur verschijnt, de arts ervan uit mag gaan dat de andere gezagdragende ouder toestemming geeft voor de behandeling, behalve als de arts aanwijzingen heeft dat de andere ouder het er niet mee eens is. Dit laatste geldt niet in acute situaties.
Oordeel van de rechter
De rechter gaat niet mee in het verweer van Sanitas Huisartsen. De rechter verwijst daarbij naar de uitspraak van het Centraal College voor de Gezondheidszorg van 11 december 2012:
“Volgens vaste rechtspraak van het Centraal Tuchtcollege (C2010.151) heeft een arts voor de behandeling van een minderjarige in beginsel toestemming nodig van de beide (gezagdragende) ouders. Als een kind (bij gelegenheid van een consult) wordt begeleid door één van de ouders en er geen sprake is van een ingrijpende, niet-noodzakelijke of ongebruikelijke behandeling van het kind, mag de arts er in beginsel van uitgaan dat de toestemming van de andere ouder aanwezig is, behoudens aanwijzingen van het tegendeel. (…)’.”
Besnijdenis een ingrijpende gebeurtenis
De rechtbank acht evident dat een besnijdenis een ‘ingrijpende, niet-noodzakelijke of ongebruikelijke behandeling’ is. Weliswaar is de ingreep in de visie van Sanitas Huisartsen c.s. zeer gebruikelijk bij Turkse jongens, zeker als beide ouders ook een islamitische achtergrond hebben, maar dat doet er niet aan af dat het ook voor die groep een ingrijpende en niet-noodzakelijke behandeling is. Dat de behandeling ingrijpend is, vloeit niet alleen voort uit de ingreep zelf, maar ook uit het onomkeerbare karakter ervan.
De rechtbank oordeelt dat van Sanitas Huisartsen verwacht had mogen worden dat zij slechts de besnijdenis zouden uitvoeren wanneer zij beschikten over toestemming van beide ouders. Sanitas Huisartsen c.s. zijn daarmee tekortgeschoten omdat de besnijdenis zonder de vereiste toestemming is uitgevoerd. Dit levert een toerekenbare onrechtmatige daad op jegens de minderjarige jongen. Sanitas Huisartsen c.s. is ook verplicht tot vergoeding van de kosten die moeder heeft gemaakt ten behoeve van haar zoon en die in verband staan met de besnijdenis.
Letselschade advocaat
Meer weten over letselschade? Neem dan contact op met een letselschade advocaat van Utrecht Letselschade Advies.
